دوره مدیریت زخم

جلسه 1

آناتومی و فیژلوژی پوست 

پوست حدود 16 درصد از وزن کل بدن را تشکیل می دهد و آن را به بزرگترین عضو بدن تبدیل می کند - اگرچه تصور آن به عنوان یک اندام منفرد دشوار است. پوست همراه با ساختارهای جانبی آن - مانند غدد چربی و عرق - سیستم پوششی را می‌سازد. سیستم پوششی از بدن در برابر عفونت ها محافظت می کند، به تنظیم دمای بدن کمک می کند و حاوی گیرنده های عصبی است که درد، احساس و فشار را تشخیص می دهد.

اکنون پوست به سه لایه اپیدرم، درم و هیپودرم تقسیم شده است. اپیدرم بیرونی ترین لایه پوست را تشکیل می دهد. در زیر، لایه درم ضخیم‌تری قرار دارد که شامل اعصاب و رگ‌های خونی است. و در نهایت، هیپودرم وجود دارد که از چربی و بافت همبند ساخته شده است که پوست را به عضله زیرین متصل می کند.

برای گذراندن کارگاه دوره مدیریت زخم با ما تماس بگیرید

خود اپیدرم از لایه‌های متعددی از کراتینوسیت‌های در حال رشد تشکیل شده است - که سلول‌های مسطح به شکل پنکیک هستند که به خاطر پروتئین کراتینی که با آن پر شده است نامگذاری شده‌اند. کراتین یک پروتئین فیبری است که به کراتینوسیت‌ها اجازه می‌دهد تا زمانی که دستان خود را از میان ماسه‌های ساحل می‌مالید، از تخریب خود محافظت کنند. کراتینوسیت ها همچنین گلیکولیپیدها را می سازند و ترشح می کنند، گلیکو به معنی قسمت قند و لیپید به معنای قسمت چربی. گلیکولیپیدها به جلوگیری از نفوذ آسان آب به داخل و خارج از بدن کمک می کنند. کراتینوسیت ها زندگی خود را از پایین ترین لایه اپیدرم به نام لایه بازال یا لایه بازال شروع می کنند که از یک لایه سلول های بنیادی تشکیل شده است که به طور مداوم تقسیم می شوند و کراتینوسیت های جدید تولید می کنند. این کراتینوسیت های جدید سپس به سمت بالا مهاجرت می کنند تا لایه های دیگر اپیدرم را تشکیل دهند. لایه پایه همچنین حاوی گروه دیگری از سلول ها است - ملانوسیت ها، که رنگدانه پروتئینی یا ماده رنگی به نام ملانین ترشح می کنند. ملانین در واقع یک اصطلاح گسترده است که انواع مختلفی از ملانین را تشکیل می دهد که در افراد با رنگ پوست متفاوت یافت می شود. این زیرگروه‌های ملانین دارای رنگ‌هایی از سیاه تا زرد متمایل به قرمز هستند و مقدار نسبی آن‌ها رنگ پوست فرد را مشخص می‌کند. هنگامی که کراتینوسیت ها در معرض نور خورشید قرار می گیرند، یک سیگنال شیمیایی به ملانوسیت ها ارسال می کنند که ملانوسیت ها را تحریک می کند تا ملانین بیشتری بسازند. ملانوسیت ها ملانین را به کیسه های کوچکی به نام ملانوزوم منتقل می کنند و این کیسه ها توسط کراتینوسیت های تازه تشکیل شده جذب می شوند. ملانین سپس به عنوان یک ضد آفتاب طبیعی عمل می کند، زیرا ساختار پروتئینی آن نور UVB را پراکنده یا پراکنده می کند - که اگر کنترل نشود می تواند به DNA سلول های پوست آسیب برساند و منجر به سرطان پوست شود. انواع تیره‌تر ملانین و مقادیر بیشتری از این نوع ملانین توسط افرادی که در نزدیکی خط استوا زندگی می‌کنند تولید می‌شوند، زیرا معمولاً بیشتر در معرض نور خورشید قرار می‌گیرند. با این حال، این یک تعادل خوب است زیرا نور UVB به ما کمک می کند ویتامین D تولید کنیم، که تنظیم کننده مهم جذب کلسیم است. کراتینوسیت ها حاوی مولکول های پیش ساز کلسترول هستند که توسط UVB به ویتامین D فعال می شوند.

 

تعریف زخم  و انواع  آن

زخم، گسستگی در تداوم هر بافت بدن به دلیل خشونت، که در آن خشونت شامل هر عمل عامل خارجی، از جمله، برای مثال، جراحی می شود. در این تعریف کلی، تقسیم‌بندی‌های زیادی ممکن است، با در نظر گرفتن و گروه‌بندی اشکال مختلف خشونت یا آسیب بافتی.

مهم ترین تمایز بین زخم های باز و بسته است. زخم های باز زخم هایی هستند که در آنها سطح محافظ بدن (پوست یا غشاهای مخاطی) شکسته شده و اجازه ورود مواد خارجی به بافت ها را می دهد. برعکس، در زخم‌های بسته، بافت‌های آسیب‌دیده در معرض بیرون قرار نمی‌گیرند و فرآیند ترمیم می‌تواند بدون تداخلی که آلودگی ایجاد می‌کند، در درجات کم یا زیاد انجام شود. ممکن است تقسیم بندی های بیشتری بر اساس نحوه تولید زخم انجام شود.

زخم های بسته

میزان آسیب ناشی از ضربه مستقیم به نیروی ضربه و جهت آن بستگی دارد. بدیهی است که درجه آسیب با افزایش نیرو افزایش می یابد. اثرات جهت به همان اندازه مهم هستند، اگرچه به راحتی قابل درک نیستند. به عنوان مثال، ضربه چکش به کناره سر ممکن است به شدت پوست سر را کبود کند یا با نیرویی مساوی اما به روشی متفاوت هدایت شود، ممکن است باعث آسیب شدید به قاعده جمجمه شود. عوامل آناتومیک و فیزیولوژیک نیز ممکن است بر میزان آسیب تأثیر بگذارد. بنابراین، افتادن روی دست دراز ممکن است اثرات بسیار متفاوتی روی یک کودک، یک بزرگسال جوان و یک فرد مسن داشته باشد.

 

فیزیولوژی ترمیم زخم

بهبود زخم یک فرآیند پیچیده است که حداقل 4 نوع سلول مجزا را به خدمت می گیرد. اگرچه این فرآیند پیوسته است، اما معمولاً به عنوان "فازها" رخ می دهد. مراحل اصلی بهبود زخم شامل انعقاد است که بلافاصله پس از آسیب شروع می شود. التهاب، که مدت کوتاهی پس از آن شروع می شود. یک فرآیند مهاجرتی و تکثیری که در عرض چند روز شروع می شود و شامل فرآیندهای اصلی شفا می باشد. و یک فرآیند بازسازی، که ممکن است تا یک سال طول بکشد و مسئول تشکیل بافت اسکار و ایجاد پوست جدید است. بهبود زخم تحت تأثیر عوامل مختلفی قرار می گیرد. اینها شامل عوامل موضعی (عوامل رشد، ادم و ایسکمی، تنش کم اکسیژن و عفونت)، عوامل منطقه ای (نارسایی شریانی، نارسایی وریدی و نوروپاتی)، عوامل سیستمیک (پرفیوژن ناکافی و بیماری متابولیک) و سایر عوامل متفرقه مانند وضعیت تغذیه، بیماری های قبلی، قرار گرفتن در معرض پرتودرمانی و سیگار کشیدن. به طور کلی، زخم های مزمن را می توان با پیشگیری یا درمان پزشکی عفونت ها از طریق دبریدمان و پانسمان های انسدادی مدیریت کرد. برای زخم هایی که به چنین مداخلاتی پاسخ نمی دهند، استفاده از جایگزین های پوستی در حال تبدیل شدن به یک گزینه مناسب است.

 

ارزیابی و درمان زخم

بیشتر زخم ها، با هر علتی که باشند، بدون مشکل بهبود می یابند. با این حال، برخی از زخم ها در معرض عواملی هستند که مانع از بهبودی می شوند، اگرچه اگر زخم ها به درستی مدیریت شوند، این عوامل مانع از بهبودی نمی شوند. تعداد کمی از زخم ها مزمن و غیر التیام می شوند. در این موارد، هدف نهایی، کنترل علائم و جلوگیری از عوارض است، نه بهبود زخم.

مهم است که فرآیندهای عادی ایجاد یک فرضیه تشخیصی قبل از تلاش برای درمان زخم دنبال شود. یک شرح حال بالینی دقیق باید شامل اطلاعاتی در مورد مدت زمان زخم، زخم قبلی، سابقه تروما، سابقه خانوادگی زخم، ویژگی های زخم (محل، درد، بو، و ترشح یا ترشح)، دمای اندام، شرایط پزشکی زمینه ای (به عنوان مثال، دیابت، بیماری عروق محیطی، بیماری ایسکمیک قلبی، تصادف عروق مغزی، نوروپاتی، بیماری های بافت همبند (مانند آرتریت روماتوئید)، وریدهای واریسی، ترومبوز وریدی عمقی)، جراحی قبلی وریدی یا شریانی، سیگار کشیدن، داروها و آلرژی به داروها و پانسمان ها . باید بررسی های لازم انجام شود...

 

جلسه 2

نقش تغذیه در ترمیم زخم

زخم ها یک موجودیت رایج و پیچیده در مراقبت های بهداشتی هستند و اغلب برای مدیریت آنها نیاز به مشارکت چند رشته ای دارند. مراقبت و بهبود زخم تحت تأثیر طیف وسیعی از عوامل است که تغذیه، یک عامل قابل تغییر، نقش مهمی در آن ایفا می کند. آشنایی با مراحل بهبود زخم و نیازهای تغذیه ای متفاوت در هر مرحله برای مدیریت زخم ضروری است. علاوه بر این، آگاهی از علائم سوء تغذیه، ابزارهای غربالگری و منابع آموزشی برای مدیریت سوء تغذیه در مراکز مراقبت های اولیه، همگی برای به حداقل رساندن سوء تغذیه و اثرات نامطلوب آن بر بهبود زخم حیاتی هستند. این مقاله مراحل بهبود زخم و نیازهای تغذیه‌ای مرتبط مورد نیاز برای بهبود بهینه، علائم بالینی سوء تغذیه و منابع غربالگری برای شناسایی گروه‌های در معرض خطر، و همچنین مرور دستورالعمل‌های فعلی برای مدیریت سوء تغذیه در محیط‌های بستری و سرپایی را مرور می‌کند.

 

شستشوی زخم

تمیز کردن کامل زخم ها و چراها برای کاهش خطر عفونت حیاتی است. مراقبت مناسب از زخم می تواند از ایجاد اسکار جلوگیری کند و باعث بهبود بهینه زخم شود.

اگر دچار بریدگی شده اید، قبل از استفاده از گچ، ابتدا زخم خود را با دقت تمیز کنید

چگونه زخم را تمیز کنیم

مهم است که یاد بگیرید در صورتی که شما یا فرزندتان نیاز به درمان داشته باشید چگونه یک بریدگی یا چرا را تمیز کنید.

زخم ها باید در اسرع وقت تمیز و بانداژ شوند. برای زخم های جزئی، باید بتوانید خودتان این کار را انجام دهید.

دست های خود را بشویید و خشک نمایید.

در صورت امکان از دستکش یکبار مصرف استفاده کنید -

دستهای تمیز و پوشیده از عفونت جلوگیری می کند. اگر در حال درمان شخص دیگری هستید، مطمئن شوید که او نشسته یا دراز کشیده است.

در صورت خونریزی، فشار ملایمی وارد کنید.

با یک پارچه تمیز یا گاز استریل روی زخم را با احتیاط فشار دهید. بریدگی ها یا خراش های کوچک ممکن است نیازی به فشار نداشته باشند.

زخم را زیر آب جاری بشویید.

این باعث شل شدن پوست و حذف لایه های اولیه زباله می شود.

زخم را با اسپری زخم الاستوپلاست تمیز کنید.

کل ناحیه زخم را از فاصله حدود 10 سانتی متری اسپری کنید تا کثیفی و ذرات قابل مشاهده از بین برود.

زخم و ناحیه اطراف پوست را با استفاده از یک حوله یا پارچه تمیز به آرامی خشک کنید.

از استفاده از هر چیز کرکی مانند پنبه یا سواب خودداری کنید، زیرا رشته های مواد ممکن است در داخل زخم گیر کنند.

برای جلوگیری از ورود باکتری به زخم، یک گچ یا پانسمان استریل بمالید.

اگر خون خیس شد، آن را در جای خود بگذارید، فشار دهید و یک پانسمان دیگر اضافه کنید.

 بیشتربدانید؛کارگاه تحلیل داده های کیفی با نرم افزار MAXQDA-کارگاه ابزار سازی پیشرفته-کارگاه ابزارسازی مقدماتی (پایه )-شیمی درمانی

دبریدمان زخم

فعالیت آموزش مداوم

مفهوم آماده سازی بستر زخم برای ترویج اپیتلیال مجدد زخم های مزمن بیش از یک دهه است که در مدیریت زخم به کار می رود. دبریدمان زخم بر این فرض استوار است که دبریدمان باعث افزایش اپیتلیال مجدد می شود. دبریدمان زخم بیش از یک دهه است که مورد استفاده قرار گرفته است. این فعالیت نشانه‌ها، موارد منع مصرف و تکنیک‌های دبریدمان زخم را بررسی می‌کند و نقش تیم بین‌حرفه‌ای را در مراقبت از بیماران تحت این روش برجسته می‌کند.

اهداف:

اندیکاسیون های دبریدمان زخم را بیان کنید.

تکنیک‌ها و پانسمان‌های زیست‌سازگار جدید در انجام دبریدمان زخم را شرح دهید.

موارد منع دبریدمان زخم را شرح دهید.

از یک رویکرد تیمی ساختاریافته و بین‌حرفه‌ای برای ارائه مراقبت مؤثر به بیماران تحت دبریدمان زخم استفاده کنید.

 

جلسه سوم

ارزیابی و درمان زخم فشاری

ابزارهای پیامد گزارش شده توسط بیمار خاص زخم فشاری (PRO) باید برای اطلاع رسانی به مراقبت از بیمار و ارائه یک پایه شواهد قوی برای مداخلات با هدف پیشگیری از زخم فشاری استفاده شود. هدف انجام یک ارزیابی جامع از ویژگی‌های روان‌سنجی یک ابزار PRO بود که برای ارزیابی علائم و پیامدهای عملکردی در بیماران در معرض خطر ابتلا به زخم‌های فشاری، ابزار PU-QOL-P طراحی شده است.

زخم‌های فشاری (که گاهی اوقات زخم بستر، زخم‌های فشاری یا آسیب‌های فشاری نامیده می‌شوند) یک زخم مزمن شایع است که به عنوان «آسیب موضعی به پوست و/یا بافت زیرین معمولاً روی یک برجستگی استخوانی، در نتیجه فشار یا فشار در ترکیب با برش» تعریف می‌شود. با شیوع و بروز گسترده در تمام محیط های بهداشتی ، زخم فشاری (PUs) بار عمده ای برای بیماران، مراقبان و سیستم های مراقبت بهداشتی است.

هدف اولیه در مدیریت بیمارانی که در معرض خطر ایجاد PU هستند، به حداقل رساندن شدت و مدت زمان قرار گرفتن در معرض فشار بر روی نقاط آسیب‌پذیر پوست (مانند نقاط استخوانی افراد بی‌حرکت مانند لگن، پاشنه و آرنج) است که با فشار مداوم و/یا بیش از حد سازگار نیست. بارگذاری، با فراهم کردن سطوح حمایت کننده توزیع مجدد فشار (به عنوان مثال تخت، تشک، روکش تشک و بالشتک) و تغییر موقعیت بیمار به دست می آید. سطوح پشتیبان با کاهش فشار و محافظت از قسمت‌های آسیب‌پذیر بدن و توزیع یکنواخت‌تر فشار سطح، از PU جلوگیری می‌کنند.

 

پانسمان های نوین

فرآیند الکتروریسی در سال های اخیر در تولید پانسمان های زخم اهمیت پیدا کرده است. پانسمان های زخم تهیه شده با روش الکتروریسی مزایای زیادی نسبت به پانسمان های زخم معمولی دارند. هدف از این مطالعه ارزیابی بافت شناسی، بیوشیمیایی و ایمونوهیستوشیمی پانسمان زخم نانوالیاف بارگذاری شده با کلاژن/داکسی سایکلین در ترمیم زخم حاد و مزمن بود. مدل زخم تمام ضخامت روی موش ها ایجاد شد و موش ها به دو گروه اصلی تقسیم شدند: گروه های نرموگلیسمی (حاد) و هیپرگلیسمی (مزمن). هر گروه به سه زیر گروه تقسیم شدند: گروه بدون درمان (شاهد)، گروه پانسمان زخم با نانوالیاف درمان شده و گروه محصولات تجاری درمان شده بودند. نرخ بسته شدن زخم اندازه گیری شد. رویدادهای اکسیداتیو با آنالیزهای بیوشیمیایی مورد بررسی قرار گرفت. علاوه بر مطالعات بافت شناسی، سطح متالوپروتئیناز ماتریکس، مهارکننده بافت متالوپروتئیناز، فاکتور رشد اندوتلیال عروقی، فاکتور رشد پایه فیبروبلاست و سطح فاکتور فون ویلبراند با مطالعات ایمونوهیستوشیمی مورد بررسی قرار گرفت. با توجه به آنالیزهای بیوشیمیایی، این نتیجه حاصل شد که پانسمان زخم نانوالیاف به افزایش ظرفیت آنتی اکسیدانی و کاهش پراکسیداسیون لیپیدی کمک می کند. مطالعات ایمونوهیستوشیمی نشان داد که پانسمان زخم نانوالیاف باعث افزایش رگ زایی و کوتاه شدن فاز التهابی می شود. نتیجه گیری شد که یک نمونه اولیه پانسمان زخم نانوالیافی موثر و ایمن، که اثر ترمیم زخم مشابه محصول تجاری دارد، برای استفاده در درمان زخم حاد یا مزمن ساخته شده است.

 بیشتربدانید؛دستیار کمک دندانپزشک-دوره تکنسین آزمایشگاه-دوره دستیار پزشک-دوره NICU-دوره ICU جنرال (آنلاین – حضوری)

پانسمان نوین

مدیریت زخم اخیراً به دلیل بینش های جدید در مورد بهبود زخم و نیاز روزافزون به مدیریت زخم های پیچیده خارج از بیمارستان پیچیده تر شده است. زخم یک محیط مصنوعی است که در آن فرآیندهای سلولی متعددی در فرآیند ترمیم به هم مرتبط هستند. پانسمان‌های مدرن به‌جای پوشاندن زخم، برای تسهیل عملکرد زخم طراحی شده‌اند. اصول پانسمان زخم به ویژه در رابطه با دبریدمان زخم و کنترل محیط زخم در حال تغییر است. پانسمان های انسدادی که امکان دبریدمان را در یک محیط سیال فراهم می کنند با پانسمان های سنتی مرطوب یا خشک برابری می کنند. برخی از مزایای اجازه دادن به زخم ها برای بهبود در یک محیط مرطوب وجود دارد که مهاجرت سلولی و اپیتلیال شدن را تسهیل می کند. زخم های جراحی و تروماتیک ساده نیاز به پانسمان های کم هزینه و تکنولوژی کم دارند. محل پانسمان‌های زخم پرهزینه‌تر و پیچیده‌تر باید از نظر هزینه، صرفه‌جویی در نیروی کار و راحتی بیمار، علاوه بر هرگونه مزیت احتمالی در سرعت بهبود زخم، تعریف شود.

 

جلسه 4

زخم عروقی و پای دیابتی

شیوع عوارض پای دیابتی در سراسر جهان در حال افزایش است. مراقبت و توجه به این عوارض بسیار بهبود یافته است. بسیاری از درمان های پیشرفته در حال حاضر در سراسر جهان در حال بررسی یا طی مراحل نهایی مطالعات بالینی هستند. با این حال، داده هایی که بر اساس آنها فرضیات مربوط به عوارض، بهبودی و مرگ و میر استوار شده است، به شدت منسوخ شده است. هدف از این مقاله مختصر گزارش داده‌های فعلی در مورد زخم‌های نوروپاتیک و نوروایسكمیک و پیشنهاد این است كه دسته آخر زخم پای دیابتی در مرحله پیشرفته در حال حاضر به عنوان شایع‌ترین ضایعه در جهان توسعه‌یافته در حال ظهور است. متأسفانه، هنوز به طور سیستماتیک از اکثر معیارهای مطالعات بالینی حذف شده است. علاوه بر این، درست مانند مراقبت از سرطان، ما خواستار درمان این زخم‌های پای دیابتی در مراحل پیشرفته هستیم تا در مراکز بین‌رشته‌ای مشابهی که بیماران ممکن است به آزمایش‌های بالینی بالقوه مفید دسترسی داشته باشند، مدیریت شود.

زخم پای دیابتی (DFUs) و قطع عضو اندام تحتانی (LEAs) یک عارضه شایع، پیچیده، پرهزینه و ناتوان کننده دیابت است. طبق گفته گروه کاری بین المللی پای دیابتی، DFU یک عارضه کامل است. زخم ضخیم که از طریق درم (لایه عروقی عمیق و کلاژنی پوست) در زیر مچ پا در یک بیمار دیابتی نفوذ می کند.

پای دیابتی از نظر بیولوژیکی در معرض خطر است. این ناشی از عوامل متعدد کمک کننده است. مهمترین علل زمینه ای نوروپاتی محیطی و ایسکمی ناشی از بیماری شریان محیطی (PAD) ذکر شده است. در صورت وجود این عوامل، حتی ایسکمی متوسط می تواند باعث ایجاد زخم و اختلال در بهبودی شود.

 

آفلودینگ زخم

مدیریت پای دیابتی چند وجهی است و نیاز به نظارت مداوم از سوی بیماران و ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی دارد. نرخ بسیار نگران کننده عود زخم در پای دیابتی مستلزم تغییر در رویکرد ما به مراقبت و به زبان بومی در ادبیات پزشکی است. با نرخ بالای عوارض و عود، مراقبت از پای پیچیده دیابتی ممکن است به درستی با بسیاری از انواع سرطان قابل مقایسه باشد. بنابراین تلاش ما باید نه تنها در بهبود سریع زخم های باز بلکه در به حداکثر رساندن روزهای بدون زخم برای بیمار در بهبودی پای دیابتی باشد. یکی از جنبه های رویکرد چند رشته ای در مدیریت زخم ها با کاهش فشارهای اوج کف پا با تخلیه پا با تکنیک های محافظه کارانه و جراحی مختلف با هدف کاهش نواحی استرس ناشی از مسافرت و وسایل نامناسب کفش به دست می آید. شواهد از استفاده از قالب های تماسی کامل به عنوان استاندارد طلایی برای تخلیه زخم های باز پشتیبانی می کند. با این حال، روش های دیگر نیز محبوبیت پیدا کرده اند. به نظر می‌رسد رویکردهای جدید در تکنیک‌های جراحی و پیشرفت‌های فناوری پوشیدنی در اندازه‌گیری و تعدیل فشار و التهاب خطرناک برای گسترش بهبودی و بهبود کیفیت زندگی برای این پیچیده‌ترین بیماران، نویدبخش است.

 

استفاده از کفش های سفارشی برای تخلیه

در درمان DFUها، کاهش فشار در نواحی با تنش عمودی و برشی بالا را می‌توان با تخلیه پا با تکنیک‌های مختلف، شروع با کفش‌های درمانی سفارشی، به دست آورد. بیماران مبتلا به دیابت فشارهای کف پا بالاتری دارند همراه با استرس مکرر پدال ناشی از ناهنجاری های استخوانی و ساختاری پا در حضور نوروپاتی و بیماری شریانی محیطی، این عوامل خطر برخی از قوی ترین پیش بینی کننده های ایجاد زخم هستند. .10 در نتیجه، توزیع مجدد فشار ثابت کف پا در مدیریت یک دیابتی در حال بهبودی از اهمیت بالایی برخوردار است. همانطور که از بیمارانی مشاهده می شود که محل زخم قبلی آنها در حال بهبودی باقی مانده است. البته این عدد یک مصالحه است، زیرا سایر مواد (تنش برشی، مدت زمان ایستادن، و چرخه‌های تنش تکراری) نیز ممکن است خطر را برای افرادی که تعداد تنش‌های اوج کف پا کمتری دارند، افزایش دهد.

 

جلسه 5

عوامل موثر بر ترمیم زخم

درک کامل آناتومی و فیزیولوژی پوست، مراحل فرآیند بهبود، انواع زخم ها و گزینه های ترمیم زخم برای شناخت عواملی که ممکن است بهبود زخم را پیچیده یا به تاخیر بیندازند، ضروری است. هر ملاحظاتی نقش کلیدی در ارزیابی و مدیریت انواع زخم ها ایفا می کند. در این ستون به بررسی عوامل مختلفی می پردازیم که ممکن است باعث تأخیر یا ممانعت از بهبودی – موضعی و سیستمیک شوند.

بهبود زخم می تواند توسط عوامل محلی خود زخم، از جمله خشک شدن، عفونت یا حضور غیر طبیعی باکتری، خیساندن، نکروز، فشار، تروما و ادم به تاخیر بیفتد.

خشک شدن یک محیط مرطوب به زخم ها اجازه می دهد تا سریع تر و با درد کمتری نسبت به محیط خشک که در آن سلول ها معمولاً کم آب می شوند و می میرند، بهبود پیدا کنند. این باعث ایجاد دلمه یا پوسته روی محل زخم می شود که مانع از بهبودی می شود. اگر زخم با یک پانسمان نگهدارنده رطوبت هیدراته نگه داشته شود، مهاجرت سلول های اپیدرمی افزایش می یابد و اپیتلیال شدن را تشویق می کند.

عفونت یا حضور غیر طبیعی باکتری. اگر عفونت وجود داشته باشد، همانطور که درناژ چرکی یا اگزودا، سفتی، اریتم، یا تب مشهود است، باید کشت زخم برای شناسایی باکتری های متخلف و هدایت درمان آنتی بیوتیکی انجام شود. هنگامی که زخم فشاری یا زخم تمام ضخامت تا استخوان گسترش می یابد. بهبود نمی یابد، بیمار باید از نظر علائم استئومیلیت ارزیابی شود. هر گونه کشت غیر طبیعی یا سایر نتایج آزمایش باید به پزشک گزارش شود تا آنتی بیوتیک های مناسب برای درمان عفونت تجویز شود.

خیساندن. بی اختیاری ادرار و مدفوع می تواند یکپارچگی پوست را تغییر دهد. آموزش مراقبان در مورد مراقبت مناسب از پوست برای مدیریت موفق پوست و زخم ضروری است.

 

 بیشتربدانید؛کارگاه تحلیل داده های کیفی با نرم افزار MAXQDA-کارگاه ابزار سازی پیشرفته-کارگاه ابزارسازی مقدماتی (پایه )-شیمی درمانی

عفونت زخم و کنترل آن

جراحات باز دارای پتانسیل عفونت های باکتریایی جدی زخم، از جمله گانگرن گازی و کزاز هستند، و این به نوبه خود ممکن است منجر به ناتوانی های طولانی مدت، عفونت مزمن زخم یا استخوان و مرگ شود. عفونت زخم به ویژه هنگامی که بیماران آسیب دیده دیر برای مراقبت قطعی مراجعه می کنند، یا در بلایایی که تعداد زیادی از بازماندگان مجروح بیش از ظرفیت موجود مراقبت از تروما هستند، نگران کننده است.

 

مراقبت از فیستول

فیستول چیست؟

فیستول شریانی وریدی یا AVF، رگی است که با پیوستن یک ورید به شریان در بازو در طی یک عمل جراحی برای تشکیل یک رگ خونی قابل دسترس که جریان خون را افزایش می‌دهد که برای دیالیز کافی است، تشکیل می‌شود. فرآیند اتصال ورید به شریان باعث افزایش اندازه ورید و همچنین جریان در آن می شود و این بخش از ورید "فیستول" نامیده می شود.

چگونه باید از فیستول خود مراقبت کنم؟

چند کار وجود دارد که باید برای محافظت از فیستول خود انجام دهید. ما اغلب فیستول شما را "راه نجات" شما می نامیم، زیرا در ایجاد دیالیز خوب بسیار مهم است.

فیستول خود را تمیز نگه دارید – اگرچه عفونت با فیستول کمتر است، اما هنوز هم ممکن است رخ دهد. پس از بهبودی پس از جراحی، بازوی خود را روزانه با آب و صابون بشویید و همیشه آن را قبل از دیالیز بشویید.

فیستول خود را هر روز بررسی کنید - پرستار به شما نشان می دهد که چگونه نبض یا لرزش را از طریق فیستول خود (به نام هیجان) یا صدا (به نام بروت) بررسی کنید. اگر نمی توانید آن را احساس کنید، باید در همان روز با واحد یا بخش کلیه خود تماس بگیرید.

اجازه ندهید چیزی مانع جریان خون در بازوی شما شود – اجازه ندهید فشار خون شما روی بازوی فیستول شما گرفته شود و از لباس های منقبض یا جواهرات استفاده نکنید.

کیسه های خرید سنگین را روی بازوی فیستول خود حمل نکنید. از خوابیدن روی بازوی فیستول خودداری کنید.

به طور کلی، زمانی که دیالیز نمی‌شوید، باید اجازه ندهید کسی از بازوی فیستول شما خون بگیرد. با این حال، اگر خونگیری از وریدهای دیگر شما بسیار دشوار است، برای یک فلبوتومیست مجرب مجاز است که از فیستول بالغی که به طور منظم برای دیالیز استفاده می شود، خون بگیرد.

هرگز اجازه ندهید یک کانول در فیستول شما برای تجویز دارو یا مایعات IV وارد شود

سعی کنید فیستول خود را نخارانید یا کاری انجام ندهید که باعث آسیب به آن شود. اگر از خارش رنج می برید، به پزشک خود اطلاع دهید تا دارویی برای تسکین خارش در نظر گرفته شود.

 

جلسه 6

زخم کودکان

همه بچه ها بریدگی ها و خراش هایی می گیرند که والدین می توانند در خانه از آنها مراقبت کنند. اما در مورد زخم‌های جدی‌تر، مانند زخم‌هایی که شامل بخیه یا بستری شدن در بیمارستان می‌شوند، چطور؟

انواع مختلف زخم

بیشتر ما به زخم هایی فکر می کنیم که به دلیل تصادفات اتفاق می افتد. اما حتی برش های جراحی تمیز (بریدگی) زخم هستند. مکان هایی که لوله ها یا کاتترها وارد بدن می شوند نیز همینطور هستند. پوست بزرگترین عضو بدن است و به محافظت از آن در برابر میکروب ها (باکتری ها، قارچ ها و ویروس ها) که روی سطح آن زندگی می کنند کمک می کند. بنابراین، هر چیزی که پوست را بشکند یک زخم است زیرا وقتی پوست شکسته شود، خطر ورود میکروب ها به بدن و ایجاد عفونت وجود دارد.

هر چه زخم عمیق‌تر، بزرگ‌تر یا کثیف‌تر باشد، به مراقبت بیشتری نیاز دارد. به همین دلیل تیمی از پزشکان و پرستاران مخصوص مراقبت از زخم آموزش دیده با همدیگر همکاری می کنند تا زخم های جدی بیمترتن خود را تحت نظر و درمان نمایند.

زخم های "تمیز" - آنهایی که آلوده به باکتری نیستند - کمترین خطر عفونت را دارند و مراقبت از آنها را آسان تر می کند. برشی که جراح در حین ترمیم ACL روی زانوی فرد ایجاد می‌کند، احتمالاً زخمی تمیز است زیرا قبل از جراحی، ناحیه با محلول ضد باکتری تمیز می‌شود - و در جایی است که خطر عفونت کم است.

زخم های کثیف یا عفونی، مانند آبسه، خراش یا بریدگی عمیق، یا زخم گلوله، داستان متفاوتی است. آنها جهت جلوگیری کردن از عفونت نیازمند به درمان و نظارت ویژه هستند.

گاهی اوقات یک زخم تمیز است اما به دلیل جایی که قرار دارد، خطر عفونت وجود دارد. مایعات و سایر آلاینده‌ها می‌توانند وارد زخمی شوند که در ناحیه‌ای با باکتری‌های بیشتری قرار دارد - مانند دستگاه ادراری، سیستم گوارشی یا سیستم تنفسی. کثیفی یا جسم خارجی در زخم نیز می تواند خطر عفونت را افزایش دهد.

بستن زخم های جدی

اگر زخم تمیز باشد، پزشک آن را با بخیه زدن لبه ها به هم در دو لایه جداگانه می بندد. پزشک از بخیه های قابل حل برای پیوستن به لایه عمیق تر بافت زیر پوست استفاده می کند. سپس پوست را روی آن منگنه، نوار چسب یا بخیه می‌زند.

 

اکسترا وزیشن

اکستراوزیشن نوعی از ارتشاح ناخواسته مایعات تزریقی در بافت نرم اطراف ورید می باشد. وقوع اکستراوزیشن یکی از شاخص های مهم موربیدیتی در طول درمان بستری نوزاد است که باعث افزایش مدت اقامت در بیمارستان، افزایش هزینه ها، افزایش احتمال عفونت بیمارستانی، نارضایتی و بروز ناراحتی در والدین نوزاد و اشکال در فرم یا عملکرد اندام و یا در مواردی قطع عضو می گردد. میزان وقوع انفیلتراسیون در نوزادان از 57 تا 75 درصد گزارش شده است که 23 تا 11 درصد منجر به اکستراوزیشن می شود . از عواملی که باعث تشدید عوارض اکستراوزیشن در نوزادان می گردد میتوان به ساختار عروقی ضعیف و نارس آنها، بافت اندک زیر جلدی، عدم توانایی نوزاد در اظهار درد و محل آن، داروهای تزریقی متنوع و فراوان و تغذیه کامل وریدی اشاره کرد. بسیاری از محلول های تزریقی قادر به ایجاد اکستروزیشن می باشند که از مهمترین آنها سرمهای دکستروز با غلظت بالا، کلسیم و محلول های TPN ، آنتی بیوتیکها و وازوپرسورها را نام برد. برای پیشگیری از بروز اکستراوزیشن و وقوع نکروز بافتی بهتر است برای نوزادان نیازمند دریافت TPN و یا طول مدت بستری بیش از 7 روز از کتترهای ورید مرکزی مانند PICC و CV LINE استفاده کرد. گرفتن رگهای ایمن و چک کردن مکرر مسیر وریدی و استفاده کردن از پمپ های انفوزیون هوشمند هم می تواند شانس بروز اکستراوزیشن را کم کند. به هر حال تشخیص زود هنگام و مدیریت مناسب اکستراوزیشن در کنترل کردن عوارض آن خیلی مهم است. درمان ضایعه به درجه شدت آن، نوع محلول نشت پیدا کرده به داخل بافت و در دسترس بودن آنتی دوت مناسب بستگی دارد. دستوالعمل کلی در مواجهه با هر نوع اکستراوزیشن ابتدا قطع انفوزیون محلول و باز کردن پانسمان های اطراف آن می باشد، عضو را بالا نگه داشته و بسته به پروتکل بخش ممکن است از کمپرس گرم یا سرد استفاده شود. در آسیب های درجه 3 و 4 ممکن است لازم باشد کانولا خارج نگردد تا از طریق آن مایع نشت شده را آسپیره و یا آنتی دوت تزریق کنیم. هیلارونیداز آنزیم مهمی جهت جذب و پخش داروهای اکستراوزیت شده در بافت می باشد. تزریق 150 واحد محلول هیلاونیداز در محل اطراف ضایعه در زمان حداکثر 6 ساعت از وقوع اکستراوزیشن تایید شده است . این دارو جهت نشت داروهای تنگ کننده عروق مانند اپی نفرین و دوپامین تاثیر ندارد. بسته به شدت ضایعه می توان به همراه تزریق هیلارونیداز از روش Multiple puncture technique نیز استفاده کرد. استفاده از پماد نیتروگلیسرین 2 درصد، 4 میلیمتر به ازای هر کیلوگرم وزن بدن، هر 8 ساعت بر روی ضایعه در موارد کاهش پرفیوژن بافتی ممکن است موثر باشد. فنتولامین در مواردی که نشت دارویی ناشی از وازوپرسورها باشد تاثیر گذار است. این دارو تاثیر رقابتی برای بلوک گیرنده های القاادرنرژیک دارد و موجب شل شدن عضلات صاف دیواره عروق و پرخونی محل می شود. اثر معمولا خیلی سریع دیده می شود. 5و 0 تا 1 میلیگرم از فنتولامین به صورت زیرجلدی به بافت آسیب دیده تزریق می گردد . در مواردی که شدید است نیازمند  به دبریدمان محل نکروز و مداخلات جراحی می باشد. استفاده کردن از پانسمان های مدرن در بهتر شدن زخم های پوستی ناشی از اکستراوزیشن مفید است.

 

جلسه 7

زخم های سوختگی

بیشتر سوختگی های جزئی در خانه درمان می شوند. آنها معمولاً ظرف چند هفته بهبود می یابند.

برای سوختگی های جدی، پس از کمک های اولیه مناسب و ارزیابی زخم، درمان شما ممکن است شامل داروها، پانسمان زخم، درمان و جراحی باشد. اهداف درمان کنترل درد، برداشتن بافت مرده، جلوگیری از عفونت، کاهش خطر ایجاد اسکار و بازیابی عملکرد است.

افراد مبتلا شده به سوختگی های شدید ممکن است نیازمند به درمان در مرکزهای تخصصی سوختگی داشته باشند. در بعضی موارد ممکن است جهت پوشاندن زخم های بزرگ به پیوند کردن پوست نیاز داشته باشند. و یا به حمایت های عاطفی و ماه ها برای مراقبت های بعدی مثل فیزیوتراپی نیاز داشته باشند.

درمان پزشکی

پس از دریافت کمک های اولیه برای سوختگی شدید، مراقبت های پزشکی شما ممکن است شامل داروها و محصولاتی باشد که برای تشویق بهبودی در نظر گرفته شده اند.

مایعات برای جلوگیری از کم آبی بدن. ممکن است برای جلوگیری از کم آبی و نارسایی اندام ها به مایعات داخل وریدی (IV) نیاز داشته باشید.

داروهای ضد درد و اضطراب. بهبود پیدا کردن سوختگی می تواند خیلی دردناک باشد. و یا شاید به مرفین و داروهای ضد اضطراب نیاز باشد - به ویژه جهت تغییر دادن پانسمان.

کرم ها و پمادها را بسوزانید. اگر به مرکز سوختگی منتقل نمی‌شوید، تیم مراقبت شما ممکن است از بین انواع محصولات موضعی برای بهبود زخم، مانند باسیتراسین و سولفادیازین نقره (سیلوادن) انتخاب کند. اینها به جلوگیری از عفونت کمک می کنند و زخم را برای بسته شدن آماده می کنند.

تیم مراقبت ممکن است از پانسمان های تخصصی برای آماده سازی زخم استفاده کند. اگر به مرکز سوختگی منتقل می شوید، احتمالاً زخم شما فقط با گاز خشک پوشانده می شود.

داروهایی که با عفونت مبارزه می کنند. اگر دچار عفونت شدید، ممکن است به آنتی بیوتیک IV نیاز داشته باشید.

 بیشتربدانید؛دستیار کمک دندانپزشک-دوره تکنسین آزمایشگاه-دوره دستیار پزشک-دوره NICU-دوره ICU جنرال (آنلاین – حضوری)

جلسه 8

استوما و انواع آن و نصب کیسه استومی، فیلم بالینی

برای مدیریت موفقیت آمیز استومی خود، باید نحوه و زمان تخلیه سیستم کیسه ای خود و همچنین نحوه ارزیابی و مراقبت از استوما و پوست پریستوم را بیاموزید. همچنین مهم است که بدانید در صورت مشاهده چیزی که طبیعی نیست چه کاری باید انجام دهید.

نحوه تعویض و خالی کردن کیسه استومی

خالی کردن کیسه استومی

این یکی از اولین مهارت هایی است که بعد از جراحی خواهید آموخت. در بیمارستان، یک پرستار به شما کمک می کند تا مقدار مدفوع را اندازه بگیرید و کیسه را در ظرف خالی کنید. کمک به پرستار برای تخلیه کیسه به شما کمک می کند تا به سمت خود مدیریتی بروید. هنگامی که در خانه هستید، در حالی که روی توالت نشسته اید، کیسه را داخل توالت خالی می کنید، مگر اینکه به شما دستور داده شده باشد که خروجی را در خانه (به طور موقت) اندازه گیری کنید.

هر چند وقت یک بار باید کیسه را خالی کنم؟

برای جلوگیری از سنگین شدن بیش از حد کیسه، کیسه باید زمانی که یک سوم پر شد خالی شود. اگر اجازه دهید بیش از حد پر شود، وزن مدفوع ممکن است کیسه را از پوست دور کند. فردی که ایلئوستومی دارد باید حدود 5 یا 6 بار در یک دوره 24 ساعته کیسه را خالی کند. اگر کولوستومی دارید، باید کیسه را دو یا سه بار در یک دوره 24 ساعته خالی کنید.

تعویض کیسه استومی

شما همچنین با پرستاران کارکنان و پرستاران استومی کار خواهید کرد تا نحوه تغییر سیستم کیسه استومی خود را یاد بگیرید. در صورت امکان، دو یا سه درس در مورد نحوه برداشتن و تعویض سیستم کیسه ای خواهید داشت.

پرستاران ما به شما می آموزند که چه چیزی برای استوما و پوست پریستومال (پوست اطراف استوما) طبیعی است و چه چیزی از حالت طبیعی منحرف می شود. به شما آموزش داده می شود که در هر بار تعویض کیسه، استوما و پوست خود را معاینه کنید و در صورت مشاهده موارد غیر طبیعی اقدامات لازم را انجام دهید.

ابزار مهمی که می توانید برای تعیین اینکه آیا پوست شما در پارامترهای طبیعی قرار دارد یا خیر (و در صورت آسیب پوست چه کاری انجام دهید) استفاده کنید، راهنمای ارزیابی پوست پریستومال است.

هر چند وقت یک بار باید سیستم کیسه استومی خود را عوض کنم؟

زمان استاندارد سایش یک سیستم کیسه ای سه یا چهار روز است. در شرایط عادی، شما یک کیسه را حدود دو بار در هفته عوض خواهید کرد. در صورت تشخیص نشتی باید فوراً تغییر ایجاد شود. اگر قادر به دستیابی به زمان سایش ثابت نیستید، باید با پرستاران استومی برای ارزیابی سیستم کیسه ای خود مشورت کنید.

پنهان کردن کیسه استومی

لباس های زیر، روکش ها و لوازم جانبی وجود دارد که کل سیستم کیسه را می پوشاند و با توزیع یکنواخت محتویات در سراسر کیسه، آن را صاف نگه می دارد. اگر نمی‌توانید لباس‌های زیر را روی سیستم کیسه‌کشی بکشید، از یک زیر پیراهن یا جلیقه‌ای راحت استفاده کنید که کمی کشش دارد تا کیسه را صاف کند.

برای گذراندن کارگاه دوره مدیریت زخم با ما تماس بگیرید.

عوارض استومی

ایجاد استوما روش های رایج در تخصص های جراحی است. آنها می توانند به عنوان یک اقدام موقت یا دائمی ایجاد شوند. با وجود پیشرفت در تکنیک جراحی و مراقبت از استوما، عوارض شایع هستند. بیمارانی که عوارض ناشی از استوما را تجربه می کنند اغلب به بخش اورژانس مراجعه می کنند. انتظار نمی رود که پزشکان اورژانس متخصص استوما باشند، با این حال آنها اغلب اولین نقطه تماس برای بیمارانی هستند که عوارض مربوط به استوما را تجربه می کنند. بر این اساس، پزشکان اورژانس باید با انواع استوماها و عوارض و اورژانس های مرتبط با آن آشنا باشند تا بتوانند به طور مناسب به مشکلات مربوط به استوما رسیدگی کنند. این مقاله مروری بر موارد اضطراری و عوارض مرتبط با ایلئوستومی، کولوستومی و اوروستومی ارائه می‌کند.

 

عوارض پوستی استومی

عوارض پوستی پریستوم شایع ترین دلیلی است که بیماران استومی به خدمات پرستاری سرپایی زخم، استومی و مراقبت از خود مراجعه می کنند. پیشگیری و مدیریت عوارض پوستی پریستوم از اجزای حیاتی مراقبت از استومی است. شناسایی عوامل خطر برای بروز عوارض پوستی پریستومی با توجه به انواع آسیب و ویژگی‌های بالینی می‌تواند به بهینه‌سازی رویکردهای ارزیابی و مدیریت کمک کند. درمان را می توان بر اساس علت شناسی - آسیب شیمیایی (درماتیت تماسی تحریک کننده، ضایعات شبه اورروکوسی، و انکروستات) مورد بررسی قرار داد. آسیب مکانیکی (فشار/برش، جداسازی پوستی مخاطی، پیوند مخاطی)؛ عفونت (کاندیدیاز، فولیکولیت)؛ اختلالات ایمونولوژیک (درماتیت تماسی آلرژیک)؛ و ضایعات مرتبط با بیماری (واریس، پیودرما گانگرنوزوم، بدخیمی). اهمیت پیشگیری و تأثیر دسترسی به ارائه دهندگان مراقبت آگاه را نمی توان بیش از حد مورد تأکید قرار داد.

 

جلسه 9

زخم بدخیم و مراقبت تسکینی

مداخلات به موقع و کل نگر با هدف کاهش ناامیدی بیماران مبتلا به سرطان پیشرفته و زخم های قارچی بدخیم (MFWs) باید اهداف مراقبت از بیمار و خانواده را در تمام جنبه های تصمیم گیری در بر گیرد. افراد مبتلا به MFW از یک بار علائم ویرانگر و اغلب فلج کننده از جمله تغییر شکل، درد، خارش، بوی بد، ترشحات و خونریزی رنج می برند. این علائم ممکن است به پریشانی روانی و/یا روحی، انزوا و کاهش کیفیت زندگی منجر شود. پیچیدگی مراقبت از بیماران آسایشگاهی مبتلا به MFW نیازمند یک رویکرد میان رشته ای عملی و جامع است که توسط مراقبت از زخم تسکینی در سطح متخصص هدایت می شود. این مقاله چارچوبی را برای کمک به پزشکان در ارزیابی و مدیریت بیماران لاعلاج مبتلا به MFW معرفی می کند.

 

شواهدو مدارک قابل استناد

مدارک پزشکی

نحوه دسترسی به مدارک پزشکی

نگهداری و حفاظت از نسخه فیزیک پرونده مدارک پزشکی بیماران از تعهدات بیمارستان محسوب میشود.

 

درخواست کتبی مدارک پزشکی

- بیمار ترخیص شده از بیمارستان با سن بالای 18 سال: درخواست کتبی بیمار

- بیمار ترخیصی از بیمارستان با سن کمتر 18 سال و همین طور بیماران خاص (بیمارانی که نسبت به اقدامات درمانی و شرایط  هوشیاری ندارد مثل اغماء و جنون...) درخواست کتبی ولی یا نماینده قانونی وی (پدر، جد پدری، در صورت فقدان این دو، قیم نماینده قضایی بوده و می تواند به نمایندگی از محجور اقدام نماید. طریقه احراز ولایت اسناد سجلی و نماینده و در مورد قیم حکم قضایی مربوطه می باشد.)

- در موارد فوتی: نماینده قانونی و وراث به شرط داشتن گواهی انحصار وراثت مشمول این بند میگردند.

 

جلسه 10

دستگاه فشار منفی

استفاده از درمان زخم با فشار منفی (NPWT) برای زخم های پیچیده و بزرگ در دهه گذشته محبوبیت بیشتری پیدا کرده است. سیستم‌های NPWT مدرن متشکل از یک اسفنج فوم با منافذ باز، پانسمان چسب و یک پمپ خلاء که فشار منفی ایجاد می‌کند، به‌عنوان مکملی برای دبریدمان جراحی برای درمان نقایص بافت اطراف شکستگی‌های باز و زخم‌های مزمن و آلوده استفاده شده‌اند. کاربردهای دیگر شامل حمایت از پیوندهای پوستی و محافظت از زخم های در معرض خطر شکستگی است. این مرور نشانه‌های فعلی و در حال ظهور برای درمان زخم فشار منفی در ترومای ارتوپدی و پایگاه شواهد بالینی و بالینی موجود برای استفاده از آن را تشریح می‌کند.

استفاده از درمان زخم با فشار منفی (NPWT)، که بیشتر با سیستم بسته شدن با کمک خلاء (V.A.C. KCI، TX، ایالات متحده) با استفاده از یک اسفنج یا گاز با منافذ باز مهر و موم شده ارائه می شود، اکنون در بخش های ارتوپدی و تروما رایج است. از زمان معرفی، 18 سال پیش، سیستم‌های NPWT مدرن با وجود کمبود نسبی شواهد بالینی قابل اعتماد، از محبوبیت فزاینده‌ای برخوردار بوده‌اند. اخیراً، کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده و مطالعات بزرگ‌تر در مورد مطالعه مزایای بالینی NPWT در محیط ترومای ارتوپدی منتشر شده‌اند. این به پزشکانی مانند کسانی که در پانل متخصص بین‌المللی درمان زخم با فشار منفی (NPWT-EP) هستند، که از سال 2009 هر ساله تشکیل جلسه می‌دهند، اجازه می‌دهد تا یک اجماع بین‌المللی ایجاد کنند که امکان تدوین دستورالعمل‌های بالینی را فراهم می‌کند.

بیشتر بدانید :دوره های امدادگر اورژانس-دوره آموزش امدادگر اورژانس-کمک دندانپزشک-دوره جامع و تخصصی پرستاری دیالیز

 

درمان های مکمل

درمان های مکمل در کنار داروها یا درمان های مرسوم استفاده می شود.

درمان های جایگزین به جای داروها یا درمان های معمولی استفاده می شود.

هیچ مدرک علمی یا پزشکی برای برخی از درمان های مکمل و بسیاری از درمان های جایگزین وجود ندارد. ممکن است ناایمن باشند یا عوارض جانبی مضری ایجاد کنند.

تصور نکنید که داروهای مکمل فقط به این دلیل که از منبع طبیعی می آیند بی خطر هستند.

اگر به فکر مصرف داروی مکمل هستید با پزشک خود صحبت کنید تا مطمئن شوید که برای شما بی خطر است.

هرگز بدون مشورت با پزشک خود، مصرف داروهای تجویز شده را قطع نکنید یا دوز آن را تغییر ندهید.

پزشک مکمل خود را در مورد تمام داروها، درمان ها و داروهایی که استفاده می کنید بگویید.

درمان مکمل با اصطلاحات مختلفی از جمله طب مکمل، درمان جایگزین، طب جایگزین، درمان جامع و طب سنتی شناخته می شود.

طیف وسیعی از درمان‌ها تحت عنوان «درمان تکمیلی» وجود دارد که ارائه یک تعریف کلی را دشوار می‌کند. درمان های مکمل در کنار داروها یا درمان های مرسوم استفاده می شود.

درمان‌های جایگزین گاهی با درمان‌های مکمل گروه‌بندی می‌شوند، اما به مفاهیم مختلفی اشاره می‌کنند. درمان های جایگزین به جای داروها یا درمان های مرسوم استفاده می شود.

شواهدی وجود دارد که از استفاده از برخی درمان‌های مکمل حمایت می‌کند، اما درمان‌های جایگزین معمولاً ثابت نشده‌اند یا نشان داده شده‌اند که ناکارآمد هستند.

دوره مدیریت زخم

نکاتی برای مدیریت زخم

برای تمیز کردن زخم، بهتر است از آب نمک نرمال، آب استریل، آب شیر ولرم (آب مناسب برای آشامیدن) یا پاک‌کننده ‌های زخم با pH متعادل استفاده کنید.

برای زخم های مشکوک یا تایید شده عفونت، مشکوک به سطوح بالای کلونیزاسیون باکتریایی یا باقی مانده، استفاده از محلول های پاک کننده با مواد ضد میکروبی را در نظر بگیرید.

زخم را بپوشانید.

یک پانسمان مناسب انتخاب کنید.

پانسمان را به آرامی بردارید تا از آسیب پوست جلوگیری کنید.

چسب مناسب (مانند لبه های سیلیکونی) را برای محافظت از پوست در نظر بگیرید.

قبل از تعویض پانسمان، درد و نیاز فرد به تسکین درد را ارزیابی کنید.

عوارض را مدیریت کنید.

هایپرگرانولاسیون

هایپرگرانولاسیون (گرانولاسیون بیش از حد بافت که بالای لایه پایه زخم امتداد می یابد) بهبود را به تاخیر می اندازد. راهبردهای مدیریتی متعددی توضیح داده شده است، اگرچه مشخص نیست کدام مؤثرتر است. درمان‌ ها ممکن است شامل نیترات نقره، دبریدمان تیز و پانسمان‌های ثانویه باشد که رطوبت را کنترل می‌کنند.

پاکسازی را با استفاده از یک ماده ضد عفونی کننده موضعی غیر سمی با قدرت مناسب برای مدت زمان محدود در نظر بگیرید.

استفاده از پانسمان های ضد میکروبی مانند سولفادیازین نقره برای مدت محدود یا عسل درجه پزشکی را در نظر بگیرید.

از آلوده شدن زخم از طریق فرآیندهای پاکسازی دقیق پوست و انتخاب پانسمان برای جلوگیری از قرار گرفتن در معرض مواد مدفوع جلوگیری کنید.

عوامل سیستمیک را با بهبود تغذیه، مدیریت فشار خون و کلسترول و توصیه به ترک سیگار بهینه کنید.

عفونت عمیق

استخوان عفونی و یا بافت های غیر فعال شده را از نزدیک یا اطراف ناحیه عفونی خارج کنید و آبسه یا چرک را تخلیه کنید.

آنتی بیوتیک های داخل وریدی مناسب را شروع کنید.

 

استئومیلیت (عفونت استخوان)

اگر استئومیلیت به اندازه کافی درمان نشده باشد، بعید است که زخم به بهبود دائمی برسد.

درمان زخم با فشار منفی در افراد مبتلا به استئومیلیت درمان نشده توصیه نمی شود. در صورتی که OM مطابق با خط‌مشی NPWT سازمان مورد بررسی قرار گرفته باشد، ممکن است با مشورت با سرویس SCI سوم مورد استفاده قرار گیرد.

یک دوره طولانی آنتی بیوتیک بر اساس حساسیت باکتریایی از بیوپسی استخوان، ابتدا داخل وریدی و سپس آنتی بیوتیک های خوراکی مناسب مورد نیاز است.

درمان آنتی بیوتیکی باید توسط پزشک عمومی با مشورت یک متخصص بیماری های عفونی تحت نظر باشد.

برای گذراندن کارگاه دوره مدیریت زخم با ما تماس بگیرید.

فشار را حذف کنید

فردی که SCI یا SB دارد، احساسی کمتر از سطح آسیب خود ندارد و نمی‌تواند فشار، اصطکاک یا برشی را که به زخم کمک می‌کند، احساس کند (یا کاملاً احساس کند). حذف تمام نیروهای مکانیکی که بر زخم تأثیر می گذارد بسیار مهم است.

 

بسته به محل زخم، برداشتن فشار ممکن است به این معنی باشد که فرد نمی تواند روی صندلی چرخدار خود بنشیند و مدیریت ممکن است شامل دوره هایی از استراحت در بستر باشد. اگر توصیه می شود که فرد نباید از ویلچر خود استفاده کند، همه متخصصان بهداشت باید با در نظر گرفتن این موضوع، قرار ملاقات خود را تنظیم کنند. هنگامی که فرد روی صندلی چرخدار خود نشسته است، تأیید اینکه آیا زخم تحت فشار است یا خیر، ممکن است دشوار باشد، بنابراین مشاوره با یک کاردرمانگر یا درمانگر صندلی توصیه می شود.

مراقبت از زخم

اصول راهنمای مراقبت از زخم همیشه حول تعریف زخم، شناسایی هر عامل مرتبطی که ممکن است بر روند بهبودی تأثیر بگذارد، سپس انتخاب پانسمان یا دستگاه درمان مناسب زخم برای رسیدن به هدف و کمک به روند بهبود متمرکز بوده است.

یک رویکرد ساختاریافته ضروری است، زیرا رایج‌ترین اشتباه در مدیریت مراقبت از زخم، عجله برای انتخاب جدیدترین و بهترین پانسمان‌های زخم جدید بدون توجه به علت شناسی زخم، نوع بافت و هدف فوری است.

اگر قرار است بهترین نتایج بیمار به دست آید، استفاده از دانش و مهارت های مدیریت زخم مبتنی بر شواهد ضروری است.

این راهنمای زخم و پانسمان برخی از رایج ترین انواع زخم را شناسایی می کند و شما را در تعیین هدف مراقبت و انتخاب بهترین پانسمان یا محصول برای رسیدن به آن هدف راهنمایی می کند.

 

ارزیابی کلی

اولین کاری که باید قبل از پرداختن به هر زخم انجام داد، ارزیابی کلی بیمار است. این ارزیابی شامل:

سابقه: سابقه پزشکی، جراحی، دارویی و اجتماعی بیمار.

معاینه: معاینه کلی بیمار

بررسی ها: چه آزمایش های خون، رادیولوژی و غیره

نحوه اندازه گیری ابعاد زخم

 

انواع بافت زخم

بافت نکروزه

در حالت ایده‌آل، سریع‌ترین (و اغلب ایمن‌ترین) راه برای برداشتن بافت نکروزه این است که جراح بافت آسیب‌دیده را با جراحی پاکسازی می‌کند.

اگر این عمل امکان پذیر نباشد، یک متخصص بالینی ماهر ممکن است بتواند بافت را دقیقاً بالای پایه زنده به طور محافظه کارانه جدا کند.

اگر این امکان پذیر نیست، باید پانسمان هایی که به دبریدمان اتولیتیک کمک می کنند، انتخاب و طبق دستورالعمل سازنده استفاده شوند. یکی از جنبه های مهمی که باید در نظر گرفت این است که هنگام جدا کردن زخم ها به صورت اتولیتیک، زخم ممکن است عمیق تر به نظر برسد، زیرا بقایای نکروزه برداشته می شود و عمق واقعی زخم را آشکار می کند.

 

بافت گرانوله

بافت گرانوله (بافت قرمز سفت و گوشتی) نیاز به مدیریت و محافظت از ترشحات دارد.

به طور کلی پانسمانی که محیطی با حداقل رطوبت داشته باشد و از بافت محافظت کند، لازم است.

 

هایپرگرانولاسیون

این بافت نرم، ژلاتینی و با ترشح زیاد نیاز به درمان خاصی دارد. برخی از پزشکان معتقدند استفاده از نیترات نقره (سوختن بافت پشت) بهترین گزینه است.

 

بافت عفونی

بافت عفونی بهتر است در صورت امکان با استفاده از روش های مشابه با بافت نکروز برداشته شود. زمانی که زخم باعث گسترش و عفونت سیستمیک می شود، باید آنتی بیوتیک تجویز شود. هنگام جداسازی بافت نکروز عفونی احتیاط کنید زیرا ممکن است خونریزی رخ دهد. معمولاً چند روز آنتی بیوتیک درمانی قبل از دبریدینگ برای انجام در یک محیط اجتماعی ایده آل است.

اگر زخم به صورت موضعی عفونی شده باشد، پزشک ممکن است بافت عفونی را با دبریدمان و داروهای ضد میکروبی موضعی (نه آنتی بیوتیک های موضعی) مدیریت کند آنتی بیوتیک های موضعی ممکن است در شرایط خاص استفاده شوند.

بیشتر بدانید : دوره مدیریت زخم و استومی-دوره آموزش مراقبت های ویژه ICU-OH-مراقبتهای پرستاری در شیمی درمانی-دوره آموزش نسخه خوانی

 

اپیتلیوم

بافت رنگ پریده و صورتی یا ارغوانی رنگ که معمولاً در لبه ‌های زخم یافت می‌شود و با قصد ثانویه بهبود می‌یابد، نیاز به محافظت دارد. اگر ضخامت زخم سطحی یا جزئی باشد، ممکن است جزایر اپیتلیوم نیز پیدا شوند که از زائده های پوستی جوانه می زنند.

این بافت به رطوبت بیش از حد پاسخ ضعیفی می دهد و در بیشتر موارد از پانسمانی استفاده می شود که این بافت را در برابر اثرات رطوبت محافظت می کند. این منطقه همچنین به ویژه در معرض اصطکاک و برش است که باید حذف شود.

 

 آگرانولار

 اصطلاحی که برای توصیف بافت گرانوله کم رنگ، خاکستری، قهوه ای یا قرمز استفاده می شود.

رویکرد کلی استفاده از پانسمان ضد میکروبی و مدیریت اگزودا، بررسی مشخصات خون و تمرکز بر تغذیه برای کمک به رشد بافت با کیفیت بهتر است.

 

 

مدرسین :

ستاره عزیزی  مدرس جهاد دانشگاهی و دانشگاه ایران و شهید بهشتی

خانم دکتر سمیعی نویسنده اولین کتاب زخم

خانم دکتر فرهادیان مدیر کلینیک زخم

سرکار خانم حسینی مدیر کلوپلاست

آقای سجاد خنجریETNURSE

هزینه : 5 میلیون تومان طی دو قسط

روزهای یکشنبه 50 ساعت توری و عملی به صورت حضوری

برای گذراندن کارگاه دوره مدیریت زخم با ما تماس بگیرید.

دوره مدیریت زخم

سوختگی چیست؟

جراحات سوختگی در اثر تماس گرمای بیش از حد روی پوست رخ می دهد که باعث آسیب بافتی و اغلب منجر به زخم می شود.
پوست نقش مهمی در تنظیم مایعات و دمای بدن دارد. اگر ناحیه پوستی آسیب ببیند، توانایی حفظ و آن کنترل می تواند از بین برود. پوست همچنین به عنوان یک سد محافظ در برابر باکتری ها و ویروس هایی که در دنیای خارج از بدن ساکن هستند، عمل می کند.
آناتومی پوست پیچیده است و ساختارهای زیادی در لایه های پوست وجود دارد.

سه لایه پوست وجود دارد:

اپیدرم: لایه بیرونی پوست

درم: از کلاژن و الیاف الاستیک تشکیل شده و اعصاب، عروق خونی، غدد عرق و فولیکول‌های مو در آن قرار دارند.

هیپودرم یا بافت زیر جلدی: جایی که عروق خونی و اعصاب بزرگتر در آن قرار دارند. این لایه بافتی است که بیشترین اهمیت را در تنظیم دما دارد.

میزان آسیبی که سوختگی می تواند ایجاد کند به نوع سوختگی، محل آن، عمق آن و میزان سطح بدن آن بستگی دارد.

چه چیزی باعث آسیب سوختگی می شود؟
سوختگی نوعی آسیب ناشی از هر یک از عوامل زیر است:
گرما (مانند اجسام داغ، مایعات در حال جوش، بخار، آتش)
مواد شیمیایی (مانند اسیدهای قوی)
برق
نور خورشید
تابش و تشعشع
سوختگی های ناشی از مایعات داغ، بخار و آتش شایع ترین علل سوختگی هستند.

سوختگی های الکتریکی چیست؟

سوختگی های الکتریکی ممکن است باعث آسیب جدی شود که به راحتی قابل مشاهده نیست. اغلب نقاط ورود و خروج برای شوک الکتریکی ممکن است به راحتی شناسایی نشود.
الکتریسیته راحت تر از طریق بافت هایی در بدن که برای مقابله با الکتریسیته طراحی شده اند، جریان می یابد. اعصاب و عضلات برای این کار سیم کشی شده و اغلب آسیب می بینند. اگر آسیب عضلانی قابل توجهی رخ دهد، فیبرهای عضلانی شکسته می شوند و مواد شیمیایی می توانند در جریان خون آزاد شوند که باعث اختلالات الکترولیت و نارسایی کلیه می شود.

سوختگی شیمیایی چیست؟

سوختگی همچنین ممکن است زمانی رخ دهد که مواد شیمیایی روی بدن ریخته شود و واکنشی ایجاد کند که گرما ایجاد می کند.
سوختگی های شیمیایی ممکن است بر اساس pH یا اسیدیته آنها طبقه بندی شوند.
اسیدها آنهایی هستند که pH کمتر از 7 دارند و شامل ترکیبات معمولی خانگی مانند اسید استیک، اسید کلریدریک یا اسید سولفوریک هستند.
بازها یا ترکیبات قلیایی دارای pH بیشتر از 7 هستند. آمونیاک یک قلیایی معمولی است که در خانه یافت می شود.

سوختگی ها چگونه طبقه بندی می شوند؟

سوختگی ها بر اساس عمقشان طبقه بندی می شوند.
سوختگی های درجه یک سطحی هستند و باعث التهاب موضعی پوست می شوند. آفتاب سوختگی اغلب به عنوان سوختگی درجه یک طبقه بندی می شود. التهاب با درد، قرمزی و مقدار خفیف تورم مشخص می شود. ممکن است پوست هنگام لمس بسیار حساس باشد.
سوختگی‌های درجه دو عمیق‌تر هستند و علاوه بر درد، قرمزی و التهاب، تاول‌های پوستی نیز ایجاد می‌شوند.
سوختگی‌های درجه سوم عمیق‌تر هستند و تمام لایه‌های پوست را درگیر می‌کنند و در واقع آن ناحیه از پوست را می‌کشند. از آنجایی که اعصاب و رگ های خونی آسیب دیده اند، سوختگی های درجه سه سفید و چرمی به نظر می رسند و نسبتاً بدون درد هستند.
سوختگی درجه چهار شدیدترین سوختگی است که بیشترین آسیب را به بافت در اثر حرارت وارد می کند که در آن تمام لایه های اپیدرم، درم و بافت زیر جلدی به همراه استخوان ها و ماهیچه های زیرین تحت تاثیر قرار می گیرند. این نوع سوختگی بدون درد است زیرا تمام رشته های عصبی از بین می روند. بنابراین قادر به تحمل درد نیستند.
سوختگی ها ساکن نیستند و ممکن است بالغ شوند. در طی چند ساعت، سوختگی درجه یک ممکن است ساختارهای عمیق تری را درگیر کند و به درجه دوم تبدیل شود. به آفتاب سوختگی فکر کنید که روز بعد تاول می زند. به طور مشابه، سوختگی های درجه دو ممکن است به سوختگی های درجه سه تبدیل شوند.
صرف نظر از نوع سوختگی، التهاب و تجمع مایع در داخل و اطراف زخم رخ می دهد. علاوه بر این، پوست اولین دفاع بدن در برابر عفونت توسط میکروارگانیسم ها است. سوختگی همچنین یک شکستگی در پوست است و خطر عفونت هم در محل آسیب و هم به طور بالقوه در سراسر بدن وجود دارد.
فقط اپیدرم می تواند خود را بازسازی کند. سوختگی هایی که عمیق تر می شوند ممکن است باعث آسیب دائمی و جای زخم شوند و اجازه ندهند پوست در آن ناحیه به عملکرد طبیعی خود بازگردد.

میزان سوختگی سطح بدن چه اهمیتی دارد؟

فقط نواحی سوختگی درجه دو و سه با هم جمع می شوند تا کل ناحیه سوختگی بدن اندازه گیری شود. در حالی که سوختگی های درجه یک دردناک هستند، یکپارچگی پوست دست نخورده است و می تواند با حفظ مایعات و دما کار خود را انجام دهد.

اگر بیش از 15 تا 20 درصد بدن درگیر سوختگی باشد، ممکن است مایعات قابل توجهی از دست برود. اگر مایع ناکافی به صورت داخل وریدی ارائه نشود ممکن است شوک ایجاد شود. با افزایش درصد سطح سوختگی، خطر مرگ نیز افزایش می یابد. بیمارانی که سوختگی کمتر از 20 درصد بدنشان را شامل می شود باید خوب عمل کنند، اما کسانی که سوختگی بیش از 50 درصد دارند، بسته به عوامل مختلفی از جمله شرایط پزشکی زمینه ای و سن، خطر مرگ و میر قابل توجهی دارند.

بیشتر بدانید: دوره آموزش تکنسین داروخانه-دوره جامع و تخصصی پرستاری دیالیز-دوره دیالیز در تهران-مراقبتهای پرستاری در شیمی درمانی-دوره آموزش نسخه خوانی

برای گذراندن کارگاه دوره مدیریت زخم با ما تماس بگیرید.

محل سوختگی چقدر مهم است؟

محل سوختگی یک نکته مهم است.
اگر سوختگی صورت، بینی، دهان یا گردن را درگیر کند، خطر آسیب ناشی از استنشاق و التهاب و تورم کافی برای انسداد راه هوایی و ایجاد مشکلات تنفسی وجود دارد.
اگر سوختگی های محیطی در قفسه سینه وجود داشته باشد، با پیشرفت سوختگی، بافت درگیر ممکن است به اندازه کافی اجازه حرکت دیواره قفسه سینه را ندهد تا تنفس کافی رخ دهد. اگر سوختگی های محیطی در بازوها، پاها، انگشتان دست یا پا رخ دهد، همین انقباض ممکن است اجازه جریان خون را ندهد و بقای اندام را در معرض خطر قرار دهد. سوختگی در نواحی بدن با چین های خمشی مانند کف دست، پشت زانو، صورت و کشاله ران ممکن است به مراقبت های تخصصی نیاز داشته باشد. همانطور که سوختگی بالغ می شود، پوست ممکن است زخم و کوتاه شود و از دامنه حرکتی کامل ناحیه بدن جلوگیری کند.

صدمات ناشی از سوختگی چگونه است؟

ممکن است اتفاق بیفتد که سوختگی در ابتدا سطحی به نظر می رسد اما با گذشت زمان عمیق تر می شود.

سوختگی درجه یک:
دردناک، خشک و قرمز است
وقتی فشار می دهید سفید شوید
معمولاً طی 3 تا 6 روز بدون ایجاد اسکار بهبود می یابند
به عنوان مثال می توان به سوختگی پوستی بدون تاول اشاره کرد

سوختگی درجه دو:
دردناک است تا حدی که حتی به حرکت هوا یا دمای هوا حساس است
مایع قرمز و تراوش
معمولا تاول تشکیل می دهند
وقتی فشار می دهید سفید می شوید
طی 7 تا 21 روز بهبود می یابد
رنگ پوست آسیب دیده به طور دائم تیره یا روشن می شود
منجر به تشکیل اسکار نمی شود
به عنوان مثال آفتاب سوختگی است که پس از چند ساعت تاول ایجاد می کند

سوختگی درجه سه:
دردناک با فشار عمیق
تقریبا همیشه تاول تشکیل می دهد
با فشار سفید نمی شوید
ممکن است بیش از 21 روز طول بکشد تا بهبود یابد
معمولاً منجر به اسکار شدید می شود
یک نمونه سوختگی است که فوراً تاول می زند

سوختگی درجه چهار:
معمولا بدون درد (به دلیل تخریب انتهای عصبی)
رنگ سفید مومی تا خاکستری چرمی یا سیاه زغالی
پوست آسیب دیده خشک به نظر می رسد
هنگام لمس سفید نمی شود
بدون درمان جراحی بهبود نمی یابد
معمولاً منجر به اسکار شدید می شود

چگونه سوختگی را درمان می کنید؟

برای سوختگی های شدید (سوختگی درجه دو و سه)
قربانی را از منطقه در حال سوختن خارج کنید، به یاد داشته باشید که نجات دهنده را در معرض خطر قرار ندهید.
هر گونه مواد سوزاننده را از فرد جدا کنید.
در صورت نیاز با اورژانس تماس بگیرید یا سیستم واکنش اضطراری را در منطقه خود فعال کنید.
هنگامی که قربانی در مکانی امن قرار گرفت، فرد را گرم و بی حرکت نگه دارید. سعی کنید در صورت وجود، نواحی آسیب دیده را در یک ملحفه تمیز بپیچید. از آب سرد برای قربانی استفاده نکنید. این ممکن است دمای بدن را کاهش دهد و باعث هیپوترمی شود.
سوختگی صورت، دست ها و پاها همیشه باید به عنوان یک آسیب قابل توجه در نظر گرفته شود (اگرچه ممکن است آفتاب سوختگی را حذف کند).
برای سوختگی های جزئی (سوختگی درجه یک یا سوختگی درجه دو که ناحیه کوچکی از بدن را درگیر می کند)
زخم را با آب ولرم به آرامی تمیز کنید.
اگرچه کره به عنوان یک درمان خانگی استفاده شده است، از آن برای هیچ سوختگی استفاده نکنید.
حلقه‌ها، دستبندها و سایر وسایلی که بالقوه منقبض می‌شوند را بردارید (ادم یا تورم ناشی از التهاب ممکن است ایجاد شود و ممکن است مورد بریده شده در پوست باشد).
سوختگی ممکن است با یک پماد آنتی بیوتیک موضعی مانند باسیتراسین یا نئوسپورین پوشانده شود. سیلوادین (سولفادیازین نقره ای) موضعی عامل ترجیحی برای اکثر سوختگی ها است و در بسیاری از مکان ها بدون نسخه در دسترس است.
اگر این نگرانی وجود دارد که سوختگی عمیق تر است و می تواند ماهیت درجه دوم یا سوم داشته باشد، به دنبال مراقبت های پزشکی باشید.
در صورت نیاز، ایمن سازی کزاز را به روز کنید.

برای سوختگی های الکتریکی: قربانیان سوختگی الکتریکی همیشه باید به دنبال مراقبت های پزشکی باشند.

برای سوختگی های شیمیایی: ماده شیمیایی را از تماس با قربانی جدا کنید و ماده شیمیایی دخیل را شناسایی کنید.
.