آنژیوگرافی عروق کرونر بخشی از یک پروسه با عنوان کاتتریزاسیون قلبی می باشد. کاتتریزاسیون قلبی می تواند بیماری های قلبی و عروقی را تشخیص دهد و درمان کند. آنژیوگرافی عروق کرونر، که می تواند به تشخیص بیماری های قلبی کمک کند، شایع ترین نوع روش کاتتریزاسیون قلبی است.
در طی آنژیوگرافی عروق کرونر، نوعی رنگ که توسط دستگاه اشعه ایکس قابل مشاهده است به عروق خونی قلب تزریق می شود. دستگاه اشعه ایکس با سرعت تصاویری (آنژیوگرام) را می گیرد. در صورت لزوم، پزشک می تواند شریان های قلبی گرفته توسط لخته (آنژیوپلاستی) را در طی آنژیوگرافی کرونر باز کند.
آنژیوگرافی چیست؟ در چه شرایطی آنژیوگرافی باید اعمال شود؟
آنژیوگرافی در تشخیص و درمان بیماری های قلبی عروقی که در کشور ما بسیار شایع است، جایگاه بسیار مهمی دارد. آنژیوگرافی که برای تجسم عروق قلب و در نتیجه تصمیم گیری در مورد روش درمانی مورد استفاده قرار می گیرد، کاربردی است که تحت بی حسی موضعی انجام می شود و تقریباً 20-15 دقیقه طول می کشد.
آنژیوگرافی چیست؟
آنژیوگرافی مداخله ای برای متخصصان قلب برای تصویربرداری از عروق قلب است. آنژیوگرافی که در تشخیص بیماری های قلبی عروقی استفاده می شود، یک روش معاینه نجات دهنده در صورت حملات ناگهانی قلبی است. برنامه ریزی درمان با توجه به نتایج آنژیوگرافی انجام می شود.
در چه مواردی آنژیوگرافی اعمال می شود؟
برای افرادی که یافته هایی دارند که نشان می دهد مشکلی در سیستم قلبی عروقی آنها وجود دارد اعمال می شود. کسانی که درد معمولی دارند، کسانی که دردی دارند که با تلاش زیاد می شود و با استراحت تسکین می یابد، کسانی که درد تازه شروع شده دارند، کسانی که دردشان نسبت به گذشته افزایش می یابد، کسانی که دیابت، فشار خون، کلسترول بالا یا سابقه خانوادگی دارند. در مورد بیماری های قلبی، کسانی که سیگار می کشند و کسانی که سن خاصی دارند در گروه خطر قرار دارند.آنژیوگرافی به طور کلی زمانی توصیه می شود که افراد درد قفسه سینه معمولی داشته باشند. جدای از این، زمانی که این یافته ها در رادیوگرافی قلب همراه با درد قفسه سینه در حملات قلبی وجود داشته باشد، آنژیوگرافی عروق کرونر توصیه می شود. این با تست استرس مشخص می شود. برای بیمارانی که در تست ورزش درد دارند یا در عکس رادیوگرافی قلب تفاوت دارند و در معاینه سونوگرافی قلب یافته هایی حاکی از نقص انقباض قلب یعنی سوء تغذیه در دیواره های قلب دارند توصیه می شود. ، اکو کاردیوگرافی. علاوه بر این، یافته‌های سینتی‌گرافی انجام‌شده در بخش پزشکی هسته‌ای در بیمارانی که نمی‌توانند راه رفتن روی تردمیل انجام دهند نیز راهنمایی‌هایی را در مورد اینکه آیا آنژیوگرافی باید انجام شود یا خیر، ارائه می‌کند.
آنژیوگرافی چقدر طول می کشد؟
"آنژیوگرافی چند دقیقه طول می کشد؟" این سوال اغلب توسط کاربران پرسیده می شود. آنژیوگرافی قلب در یک فرد عادی 15-20 دقیقه طول می کشد. برای افرادی که قبلا بای پس انجام داده اند، این دوره ممکن است 20 تا 30 دقیقه طول بکشد. با این حال، گاهی اوقات مشکلات تشریحی که در خروجی عروق یا هنگام رسیدن به رگ قلب پس از ورود به شریان با آن مواجه می‌شوند، می‌توانند این دوره را طولانی‌تر کنند. پس از اتمام عمل، کانولای قرار داده شده در محل مداخله خارج می‌شود، به مدت 15 تا 20 دقیقه فشار وارد می‌شود تا خونریزی متوقف شود، بانداژ محکم و اگر از کشاله ران انجام شود برای توقف خونریزی اعمال می‌شود. پس از 6-3 ساعت استراحت بیمار، خونریزی کنترل شده و بیمار معمولاً مرخص می شود.
آنژیوگرافی چگونه انجام می شود؟
جراحی آنژیوگرافی تقریباً 15 دقیقه طول می کشد. بسته به محل سوراخ، ناحیه مچ دست یا ورید کشاله ران با بی حسی موضعی بی حس می شود. سپس از طریق لوله های پلاستیکی به نام کاتتر از آن ورید به رگ های قلب می رسد و با استفاده از رنگ رگ های قلب دیده می شود.
بعد از آنژیوگرافی چه اتفاقی می افتد؟
پس از مشاهده عروق پس از آنژیوگرافی، بسته به میزان تنگی، تصمیم به پیگیری با یا بدون دارو گرفته می شود. یا روش های مداخله ای به نام استنت یا بای پس تصمیم گیری می شود. پس از این موارد، عمل بیمار کامل می شود. با این حال، نکاتی وجود دارد که باید به آنها توجه کرد. به عنوان مثال، عملکرد کلیه بیمار باید دوباره ارزیابی شود. علاوه بر این، باید مراقب خطر خونریزی بود. خطر خونریزی مخصوصاً در بیمارانی که این عمل را انجام داده اند وجود دارد، یعنی در بیمارانی که در آنژیوگرافی استنت قرار داده شده است و اگر در کشاله ران انجام شده باشد. یا زمانی که ماده مات مورد استفاده در آنژیوگرافی به مقدار زیاد باشد، می تواند به کلیه ها آسیب برساند و منجر به نارسایی کلیه، دیالیز یا حتی مرگ شود. به این دلایل بیمار باید بعد از عمل آب فراوان بنوشد، مایعات داخل وریدی داده شود و برای تسهیل گردش کلیه ها و خروج ماده کدر از بدن ضروری است.
بعد از آنژیوگرافی چه نکاتی را باید در نظر گرفت؟
اگر بیمار فقط آنژیوگرافی انجام داده باشد، یعنی به عمل بازنگشته باشد، اگر استنت گذاشته نشده باشد و اگر مشکل جدی در رگهای بیمار وجود نداشته باشد، باید آب بیشتری از حد معمول در اول بنوشد. در صورت امکان 24 ساعت زیرا ماده مات مورد استفاده از طریق کلیه ها دفع می شود. جدای از این، باید توجه داشت که آیا علائمی مانند تورم، قرمزی یا بادکش در ناحیه ای که عمل انجام می شود، یعنی در کشاله ران یا مچ دست وجود دارد یا خیر. به خصوص در آنژیوگرافی که در کشاله ران انجام می شود، نباید زیاد روی آن پا پا گذاشت، مخصوصاً تا 24 ساعت.
سی تی آنژیوگرافی چیست؟
آنژیوگرافی توموگرافی کامپیوتری که به آنژیوگرافی مجازی نیز معروف است روش دیگری است که اخیراً رواج یافته است. آنژیوگرافی مجازی معاینه‌ای است که نسبت به آنژیوگرافی معمولی خطر کمتری دارد و انجام آن آسان‌تر است. با این حال، به ویژه در بیماران کم خطر یا متوسط توصیه می شود. قبل از انجام این کار، لازم است عملکرد کلیه بیمار بررسی شود. زیرا ماده ای که برای تصویربرداری استفاده می شود، به نام ماده مات، هم در آنژیوگرافی معمولی و هم در آنژیوگرافی توموگرافی کامپیوتری می تواند به کلیه ها آسیب برساند. بنابراین، در هر روش آنژیوگرافی یا هر روشی که نیاز به تجویز هر ماده غیر شفافی دارد، باید عملکرد کلیه بیمار را رعایت کرد و از طبیعی بودن آنها اطمینان حاصل کرد. در مقایسه با آنژیوگرافی معمولی، توموگرافی کامپیوتری خطرات کمتری دارد. آنژیوگرافی معمولی یا از مچ دست یا کشاله ران انجام می شود. در گذشته بیشتر روی کشاله ران انجام می شد اما اخیرا با پیشرفت تکنولوژی بیشتر روی مچ دست اجرا می شود. آنژیوگرافی مچ دست برای بیمار راحت تر است. مزیت آنژیوگرافی مچ دست نسبت به آنژیوگرافی کشاله ران این است که به خصوص در افرادی که چاقی یا مشکلات وزنی دارند، خطر ایجاد بادکش، خونریزی یا مشکلی وجود دارد که ممکن است باعث عبور بین عروق هنگام ورود به ورید کشاله ران شود. در آنژیوگرافی که از طریق مچ دست انجام می شود، مشکلی به طور کلی مشاهده نمی شود. مزایایی را ارائه می دهد که کیفیت زندگی را حتی بلافاصله بعد از عمل افزایش می دهد، مانند عدم نیاز به دراز کشیدن بلافاصله پس از آنژیوگرافی، توانایی غذا خوردن و رفتن به توالت. عیب پزشک این است که رگ وارد شده از کشاله ران بازتر است در حالی که رگ وارد شده از مچ باریک تر است. گاهی اوقات، لوله‌ها و سیم‌های پلاستیکی مورد استفاده در طول عمل می‌توانند باعث انقباض، به نام اسپاسم، در ورید ارسال شده از مچ شوند. هنگامی که چنین وضعیتی رخ می دهد، آنژیوگرافی را نمی توان ادامه داد. از آنجایی که تنها یکی از دو رگ تغذیه کننده دست در آنژیوگرافی مچ دست استفاده می شود، ممکن است در مراحل بعدی بیمار انسداد در این رگ ایجاد شود. بنابراین باید مطمئن شد که در رگ دیگر تغذیه کننده دست مشکلی وجود ندارد. زیرا در غیر این صورت، اختلال کامل در تغذیه دست ممکن است منجر به مشکلات جدی متفاوتی شود. به همین دلیل در آنژیوگرافی انجام شده روی مچ دست باید اطلاعاتی در مورد گردش خون دست داشت.
آنژیوگرافی مجازی چیست؟
این معاینه ای است که در سال های اخیر محبوبیت بیشتری پیدا کرده است، خطرات کمتری نسبت به آنژیوگرافی معمولی دارد، انجام آن آسان تر است و نیازی به بستری شدن ندارد و امکان تصویربرداری از رگ های قلب را فراهم می کند. این روش به ویژه برای بیماران با خطر کم یا متوسط بیماری قلبی عروقی توصیه می شود. یک دسترسی عروقی به روی بیماران باز می شود که انگار سرم می دهد. پس از ایجاد دسترسی عروقی، ماده ای به نام ماده مات که برای تصویربرداری استفاده می شود به این بیماران داده می شود. زمانی که این ماده به رگ های قلب می رسد، بیمار وارد دستگاه توموگرافی کامپیوتری می شود. دستگاه توموگرافی کامپیوتری عروق بزرگ بالای قلب را به صورت سه بعدی تکمیل می کند. پس از این تکمیل، 3 نتیجه مختلف را می توان به بیمار نشان داد. اولی از اینها؛ ممکن است رگ ها مشکلی نداشته باشند که در این صورت می توان گفت که تقریباً 90 درصد خطر سکته قلبی به مدت 5 سال وجود دارد. ثانیاً ممکن است تنگی های جزئی وجود داشته باشد، اگر بیمار با وجود این تنگی ها هیچ شکایتی نداشته باشد، بیمار با دادن داروهای کاهش دهنده کلسترول و آسپرین با توجه به سطح کلسترول خود به ویژه سطح کلسترول بد به نام LDL تحت نظر قرار می گیرد. و داروها برای بیماری های اضافی، در صورت وجود، تنظیم می شوند. ثالثاً ممکن است بیش از 70 درصد تنگی در آنژیوگرافی مجازی بیمار آشکار شود. در این صورت باید آنژیوگرافی معمولی یعنی آنژیوگرافی از مچ یا کشاله ران روی این بیماران انجام شود، عروق قلب دیده شود و درمان بر اساس میزان باریک شدن ترتیب داده شود. اگر در آنژیوگرافی مجازی نتیجه مشکلی وجود نداشته باشد، به احتمال زیاد مشکل واقعی وجود ندارد، اما اگر مشکلی تشخیص داده شود، اهمیت آن کاهش می یابد. به عبارت دیگر، در واقع به عنوان یک معیار خروج بسیار خوب است، اما گاهی اوقات ممکن است مقادیر متفاوتی در مورد میزان تنگی وجود داشته باشد.